1. Гук [г] у беларускай мове фрыкатыуны, працяглы; часта ў транскрыпцыі яго абазначаюць знакам [γ]:

горад, горкі, гэты;

​

У асобных запазычаных словах захоўваецца [г] выбухны:

ганак, гузік, агрэст, мазгі.

 

2. Гукі [ж], [ш], [дж], [ч], [р] называюцца зацвярдзелымі i ніколі не змякчаюцца пры вымаўленні:

жыццё, шыць, нараджэнне, чорны, рака.

 

3. Афрыкаты [дз], [дз’], [дж] — складаныя гукі, вымаўляюцца непадзельна:

[д з э н’], [дж а л а].

 

4. Губныя зычныя [б], [п], [м], [ф] на канцы слова i перад [й] вымаўляюцца цвёрда: 

восе[м], вер[ф],  п ’ю [п йу], сям’ я [с  а м й а];

 

5. Гукі [з’], [с’], [дз’], [ц’], [ж], [ч, [ш], [л’], [н’] паміж галоснымі вымаўляюцца як адзін падоўжаны гук:

калосс э],  [суддз’ а]   [збoжжa];

 

6. Звонкія гукі на канцы слова аглушаюцца:

бераг [б’ э р а х], медзь [м’ э ц’].