Састаўныя часткі складанага сказа аб’ядноўваюцца ў адно сінт. цэлае пры дапамозе:

 

1. злучальных злучнікаў;

2. падпарадкавальных злучнікаў і злучальных слоў;

3. інтанацыі.

У залежнасці ад гэтых сродкаў сувязі і сэнсавых адносін паміж часткамі складаныя сказы падзяляюцца на два тыпы:

1. Злучнікавыя складаныя сказы, сярод якіх выдзяляюцца:

а) складаназлучаныя, дзе часткі звязваюцца злучальнымі злучнікамі:

Густа зелянелі ліпы ўздоўж вуліцы, і пах іх блізкага росквіту ўжо прывабліваў пчол.

б) складаназалежныя, у якіх часткі звязваюцца падпарадкавальнымі злучнікамі і злучальнымі словамі – адноснымі займеннікамі і займеннікавымі прыслоўямі:

Трэба спяшацца жыць, каб ніводзін дзень не прапаў дарэмна. 

​

2. Бяззлучнікавыя складаныя сказы, у якіх часткі звязваюцца паміж сабой толькі інтанацыяй і аб’ядноўваюцца паводле сэнсу:

Дакошаны лугі, адшапацела жыта, на сцежкі падаюць пажоўклыя лісты.

У бел. мове часта ўжываюцца складаназалежныя сказы з некалькімі даданымі часткамі:

Калі будуецца краіна, калі на ўздыме ўвесь народ, працуй упарта і няспынна і набліжай ягоны ўзлёт.

Акрамя складаназлучаных, складаназалежных і бяззлучнікавых складаных сказаў, ёсць складаныя сказы, у якіх спалучаюцца два ці тры віды сувязі: злучальная і падпарадкавальная, падпарадкавальная і бяззлучнікавая і г.д. Гэта складаныя сказы з рознымі відамі сувязі:

Зара вясенняя над полем дагарае, і заціхае рокат трактароў, у змроку тоне сцежка палявая, змаўкае хор дзявочых галасоў.

Коска не ставіцца:

​

1. Калі ў сказе ёсць агульны член, пабочнае слова, мадальная часціца, якія адносяцца да абедзвюх яго частак:

У хвойных лясах густа рос верас і зелянеў ягаднік.

2. Калі сказ складаецца з дзвюх аднатыпных намінатыўных або безасабовых частак:

Сакавітая зеляніна травы і блакітная бель ракі.

Кропка з коскай ставіцца:

​

Калі сэнсавая сувязь паміж прэдыкатыўнымі часткамі менш цесная або калі ў гэтых частках ёсць свае знакі прыпынку:

І месца тут высокае, пясчанае; на зямлі расце сівы, сухі мох, верас; трапляецца каменне, вялікае і малое; шмат валуноў.

Двукроп’е ставіцца ў наступных выпадках:

​

1. Другая прэдыкатыўная частка (ці некалькі частак) паказвае прычыну таго, пра што гаворыцца ў першай (можна ўставіць бо, таму што):

Як позна ліпы сёлета цвітуць: было так доўга холадна і хмарна.

2. Другая прэдыкатыўная частка (ці некалькі частак) раскрывае, паясняе, удакладняе першую частку або які-небудзь яе член (можна ўставіць а іменна):

Толькі ўсюды ёй назва адна: кветкай шчасця завецца яна.

3. Другая прэдыкатыўная частка дапаўняе ў першай выказнік, выражаны дзеясловам са значэннем успрымання (адчуў, убачыў, пачуў, заўважыў):

Апейка раптам схамянуўся, заўважыў: за акном было зусім чорна.

Працяжнік ставіцца ў наступных выпадках:

​

1. Прэдыкатыўныя часткі паказваюць на хуткую змену падзей, другая частка паказвае нечаканы вынік дзеяння, пра якое гаварыцца ў першай:

Раптам бліснула маланка – стала відно, як удзень.

2. Першая прэдыкатыўная частка паказвае час ці ўмову дзеяння, якое адбываецца ў наступнай частцы (частках):

Не аддадуць паны азёр – устане наша Наднарочча.

3. Паміж часткамі супраціўныя ці супрацьпастаўляльныя адносіны:

Сціхла гамонка жалеза – пачалася гамонка людзей.

4. Змест другой часткі параўноўваецца са зместам першай:

Ідзе па вуліцы – лебедзь плыве.

5. Другая частка мае значэнне выніку, вываду, заключэння таго, пра што гаворыцца ў першай:

Сцелюцца валокны, тчэцца павуціна – блізка, блізка восень, смутная часіна.

6. Апошняя частка з’яўляецца абагульняючай у адносінах да некалькіх папярэдніх:

Берагі губляюцца ў смузе і тумане, на іх рассыпаны хаты рыбацкіх пасёлкаў, тоненькія, як запалкі, дымяць трубы кансервавых заводаў – усё здалёк здаецца цацачна маленькім.